Pięćdziesięciolecie pracy twórczej. Na tę okazję wystawa moich obrazów miała odbyć się w Domu Artysty Plastyka w Warszawie, przy ul. Mazowieckiej 11. Był to rok 2001.

Postanowiłem pokazać dwa cykle prac: obrazy odzwierciedlające minione lata dyktatury – na czarnej ścianie, a na przeciwnej – białej – Alegorie Życia, Sztuki i Wolności. Jedno co łączyło obrazy z dwóch, przeciwstawnych wręcz etapów mojego życia – był kolaż i faktury. Miałem też pokazać trzy, cztery kompozycje przestrzenne.

W centrum sali stała zmontowana kompozycja z czterech obrazów „Pory Roku”. Oglądając ten projekt, widz mógł przechodzić „od wiosny do zimy”. Były tez kompozycje przestrzenne: „Szlak socjalizmu” oraz „Domek z kart”. Szereg instalacji, dopełniła nowa kompozycja – tryptyk z cyklu „Alegoria Sztuki”. W centrum była „Alegoria Teatru”, po bokach – „Muzyka” i „Plastyka”. Zakomponowaliśmy je na długim, półokrągłym stole. Przed każdą z tych „Alegorii” leżały charakterystyczne rekwizyty: paleta malarska, pędzle, instrumenty muzyczne.W ten sposób, ci którzy przyszli obejrzeć tę wystawę, widzieli nie tylko losy męczenników gułagów i okresu wojny, ruiny Warszawy podczas Powstania Warszawskiego, lecz również obrazy współczesne – „Alegorie Sztuki”.

Cały program benefisu przebiegał na tle ekspozycji moich obrazów. Muzyka przeplatała się z poezją i wystąpieniami historyków sztuki.