Po nocnej drzemce pełnej koszmarów, odzwierciedlających dzienny byt, kiedy nad Moskwą zaczyna świtać, wchodzę do swojej pracowni. Jest ona i miejscem, gdzie w mękach rodzą się moje obrazy, i więzieniem, w którym się one dręczą, będąc zamknięte dziesiątki lat i nie mogąc wydostać się na wolność, do widza. Jest to również cmentarz, gdzie pogrzebanych jest, jeden pod drugim, wiele obrazów – z powodu mojego niezadowolenia lub krytyki podpitego kolegi, który wstąpił poprzedniego dnia, a to znów po prostu dlatego, że nie ma w zasięgu ręki czystego płótna.

Wiele obrazów wyblakło, postarzało się w oddaleniu od stylów i mód, które „przeszumiały” za oknami. Mimo to one żyją i na pewno nocami znowu opowiadają moim bohaterom, którzy pojawili się na świecie, że ich dziwaczny autor dźwiga do pracowni wszystkie nowe szkice, rupiecie ze śmietników, nakleja je śmierdzącym klejem na płótna. Ramy robi ze zgniłych desek, wbija w nie zardzewiałe gwoździe, opina drutem kolczastym, sznurkami, siatkami i łańcuchami. Zawiesza stare zamki, lampy i inne przestarzałe przedmioty – wciąż szuka jakichś symboli i nazywa to sztuką.

A rodzący się bohaterowie moich obrazów z pewnością odpowiadają: „Jesteśmy do tego przyzwyczajeni, to nasze syberyjskie środowisko”. I pozostają, żyją na płótnach. A wystrojonym modnisiom i oficjalnym lizusom nie jest to do smaku i oni znikają. Zostają ludzie bliscy mi duchowo, oni zaludniają moje płótna.

Jak artysta ma uświadomić sobie swoje miejsce na tym świecie? Na globusie dookoła mnie: morza impresjonizmu, skały Wróbla, wyspy symbolizmu. Wieją wiatry ekspresjonizmu i awangardy z początków XX wieku, płyną strumienie nieoficjalnej, opozycyjnej sztuki z okresu od lat 60 do 90.
/…/ Jest to fragment opowiadania „Obrazy za kratami”. Władza i podziemna sztuka lat 1960-90.”

Stefan Centomirski Sybirak. Memoriał.